Artykuły.

Jednym z najważniejszych czynników wyznaczających cenę każdej nieruchomości jest jej powierzchnia. Nie inaczej jest w przypadku lokali mieszkalnych i domów. Ten parametr poprawnie nazywa się powierzchnią użytkową i dokładnie można go określić dopiero po zakończeniu budowy budynku. Poniżej wyjaśnię według jakich zasad ustalana jest powierzchnia użytkowa mieszkania lub domu jednorodzinnego. Powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego musi zostać już wstępnie określona w treści umowy rezerwacyjnej, umowy deweloperskiej albo przedwstępnej umowy sprzedaży. Jest to jeden z podstawowych parametrów - obok m.in. lokalizacji czy określenia typu nieruchomości - definiujących lokal albo dom, a zatem także rzutująca na jego cenę. Jeśli nieruchomość jeszcze nie została wybudowana, określenia przyszłej (projektowanej) powierzchni użytkowej dokonuje się na podstawie projektu budowlanego.

4 czerwca 2018 r. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów opublikował projekt ustawy zmieniającej przepisy ustawy o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego, popularnie nazywanej "ustawą deweloperską". Projekt nowelizacji ustawy deweloperskiej stanowi konsekwencję ogłoszonych na początku 2018 roku planów w tym zakresie i opublikowania przez UOKiK założeń. Ogłoszony właśnie projekt przewiduje bardzo dużo zmian w treści ustawy deweloperskiej, niektóre są naprawdę poważne.  

Budynki wielorodzinne najczęściej posiadają podziemną halę garażową z miejscami postojowymi dla samochodów i komórkami lokatorskimi. Z prawnego punktu widzenia hala garażowa może być zarówno częścią nieruchomości wspólnej - tak samo jak części budynków poza lokalami czy teren dookoła nich - albo osobnym lokalem niemieszkalnym. O wyborze rozwiązania decyduje deweloper. Oba mają swoje wady i zalety, o których warto wiedzieć. Jakie są różnice pomiędzy halą garażową będącą częścią nieruchomości wspólnej a samodzielnym lokalem niemieszkalnym? Pierwsza to zasady ponoszenia kosztów utrzymania. Gdy hala stanowi część nieruchomości wspólnej koszty jej utrzymania (także remontów) pokrywają wszyscy właściciele lokali proporcjonalnie do udziałów w nieruchomości wspólnej – także, gdy nie dysponują miejscami postojowymi. W przypadku samodzielnego lokalu koszty dzielone są jedynie pomiędzy współwłaścicieli hali, którymi są osoby mające prawo korzystania z miejsc postojowych.

Do napisania tego tekstu skłoniła mnie poczyniona w ostatnim czasie obserwacja tego, jak coraz częściej zbudowane są  umowy deweloperskie oferowane do podpisania osobom chcącym kupić własne mieszkanie lub dom. Szalejący od wielu miesięcy popyt na rynku mieszkaniowym o niespotykanej wcześniej skali powoduje  postępujące obniżanie standardów traktowania klientów przez deweloperów. W obliczu dużego zainteresowania nieruchomościami mieszkaniowymi deweloperom przestaje zależeć na zapewnieniu nabywcom minimalnego standardu ich praw, które wynikają z przepisów prawnych. Dynamicznie rozwijający się rynek budowlany to także wzrost cen, wynagrodzeń, a także trudności ze znalezieniem pracowników i podwykonawców. Skłania to również deweloperów do dążenia do zmniejszania własnego ryzyka związanego z przekroczeniem terminów realizacji inwestycji - także w sposób niezgodny z prawem i, ujmując to delikatnie, nie do końca uczciwy wobec nabywców. Wychodzi bowiem na to, że nabywca - jako najsłabsze ogniwo łańcucha inwestycyjnego - jest zabezpieczony o wiele gorzej na wypadek opóźnień niż bank, sam deweloper, generalny wykonawca inwestycja i czy inni uczestnicy procesu budowlanego.